Waar gaat de film over?

Men vroeg Rutger Kopland ooit, nadat hij een gedicht had voorgelezen: waar gaat dat gedicht nou eigenlijk over? Toen las hij het nog een keer voor.
Dus ja, ‘waar gaat het over’ vind ik altijd een verkeerde vraag. Zo’n vraag komt voort uit al die Hollywood-films waarin de film vaak enkel een paplepel is waarmee het verhaal bij de kijker naar binnen wordt gegoten. En je het verhaal na afloop dus kunt navertellen. Maar als het goed is, is er juist voor het medium film gekozen omdat het niet anders overgebracht kán worden. Don’t tell them, show them! Als het met woorden kon, zou het toch veel goedkoper en eenvoudiger zijn het op papier te zetten en uit te geven. ‘De zee die denkt’ vertelt nu juist iets met béélden. Ga maar kijken, de film is vooral een ervaring! Woorden brengen geen ervaring over; het woord ‘hond’ bijt niet.

Mijn film vertoont desalniettemin wel degelijk een verhaal met een begin en een einde, want ik wilde absoluut geen experimentele film maken. Daar hou ik niet van. Ik speel met mijn film in op de ERVARINGEN die de kijker zal hebben TIJDENS het kijken. De kijker tuint er steeds in, hij wordt bedrogen en belazerd. (hier niet overheen gaan) En ik hoop en verwacht dat hij daarvan geniet. Ikzelf vind dat tenminste altijd erg spannend en grappig. Dat je niet weet waar je nou eigenlijk naar kijkt. Is het een documentaire? Is het fictie? Of is het echt? En wat is dat dan, ‘echt’? Klopt het wat ik zie? Klopt het wat ik denk? Op welke momenten geloof ik erin? Hoe weet ik of dat wat ik zie of denk waar is?

Dus, om je vraag te beantwoorden: de film gaat over jou.